Delfina doğduktan bir bucuk ay sonra İzmir'e gitmistik. Annemin arkadaslari Delfi'yi gormeye annemlere geldiginde dua ettiler: vatanina milletine hayirli bir insan olsun diye. Ben de hmm hangi vatanina diye düşünmüştüm..
Bu 'memleketim' meselesi ilginc bir kavram. Insan varoldugundan beri hep göçmüş. Asla durdugu yerde surekli kalmamış. Bana küçükken sorsanız, İzmir'liyim ama aslen Antalyaliyiz derdim. Nedenini bilmiyorum. Annem de babam da Toroslarin tepelerinde dogmus ama, izmir'ime yerleseli ikisinin de 60 yil olmus. Yani yarim asirdan fazla. Ben İzmir'de dogdum, İzmir'de buyudum, İzmir'in suyuyla, sebzesiyle, meyvasiyla, zeytinyagiyla gelistim, ve camuruyla oynadim. Ege'nin zeytininin yesilinde, denizinin mavisinde, imbatinin serinliginde ben; ruhumu hissediyorum.
Ben nerde olursa olsun zeytin agaclarinin yesilinde huzur bulacagimi dusunmusumdur. Gecen haftalarda Yalova'daydik ama ilk defa sunu farkettim: Yalova'daki zeytinin yesilinde ruhumu goremedim. Cok guzellerdi, ama ben kendimi bulamadim. Cok garip geldi bunu kesfetmek. Ege'nin sihri yoktu Marmara'da. Kendimi bir kere daha Ege olarak hissettim. Ben ne zaman Ege'ye baksam icim huzur dolar, sanki gogsumu gersem Ege. Ben Ege'ye aitim. Benim memleketim İzmir, Ege. Ben olursem bir zeytinagacinin altinda Ege Deniz'ine bakmak isterim. O zaman belki daha da kök salmis olurum topraklarima.
Neyse, atalarimin nerden geldigi eskisi kadar cok ilgimi cekmiyor, eskiden deli gibi herkese sorar, annemlerin kasabasindaki yaslilarla konusup atalarim (?) hakkinda bilgi almaya bile calismistim bir keresinde, hele bi de arsivler yanmamis olsaydi.. Daha fazla annemin annesinin annesinin nerden geldigini arastirmama gerek yok. Cunku ben nereli oldugumu biliyorum artik. Ben İzmir'liyim. Ege kadiniyim. Ben denizim / deniz ben.
Delfina istanbul'da dogdu. Son bir yildir surekli olarak ev aradigim Yedi Tepeli'ye bakiyorum, ve dusunuyorum acaba Delfi kendini Istanbul'lu hissedecek mi? Ya da kendini nereye ait hissedecek.. Istanbul'un yesilligi gun gectikce azaliyor, her yerden kuleler yukseliyor. Benim kizim ruhunu nerede hissedecek?
Bu 'memleketim' meselesi ilginc bir kavram. Insan varoldugundan beri hep göçmüş. Asla durdugu yerde surekli kalmamış. Bana küçükken sorsanız, İzmir'liyim ama aslen Antalyaliyiz derdim. Nedenini bilmiyorum. Annem de babam da Toroslarin tepelerinde dogmus ama, izmir'ime yerleseli ikisinin de 60 yil olmus. Yani yarim asirdan fazla. Ben İzmir'de dogdum, İzmir'de buyudum, İzmir'in suyuyla, sebzesiyle, meyvasiyla, zeytinyagiyla gelistim, ve camuruyla oynadim. Ege'nin zeytininin yesilinde, denizinin mavisinde, imbatinin serinliginde ben; ruhumu hissediyorum.
 |
| Anne kiz Ege'de.. |
Neyse, atalarimin nerden geldigi eskisi kadar cok ilgimi cekmiyor, eskiden deli gibi herkese sorar, annemlerin kasabasindaki yaslilarla konusup atalarim (?) hakkinda bilgi almaya bile calismistim bir keresinde, hele bi de arsivler yanmamis olsaydi.. Daha fazla annemin annesinin annesinin nerden geldigini arastirmama gerek yok. Cunku ben nereli oldugumu biliyorum artik. Ben İzmir'liyim. Ege kadiniyim. Ben denizim / deniz ben.
Delfina istanbul'da dogdu. Son bir yildir surekli olarak ev aradigim Yedi Tepeli'ye bakiyorum, ve dusunuyorum acaba Delfi kendini Istanbul'lu hissedecek mi? Ya da kendini nereye ait hissedecek.. Istanbul'un yesilligi gun gectikce azaliyor, her yerden kuleler yukseliyor. Benim kizim ruhunu nerede hissedecek?
No comments:
Post a Comment